NOUVELLES
Guided battlefield tours belgium
Gidsen in Corsica - Normandië, Val d'Oise, De Somme, Lotharingen, Languedoc, Luberon & Andorra zijn mijn favoriete bestemmingen.
Batterie Pommern, ook wel gekend als Lange Max, was het grootste kanon ter wereld in 1917, tijdens WO I.
Dit Duitse kanon was van het type 38 cm SK L/45 "Max" en kreeg van Krupp een aangepast ontwerp in vergelijking met andere 38 cm type kanonnen.
Door deze aanpassing kon het kanon van Koekelare tot Duinkerke vuren, wat zo'n ±50 km ver is.
Langs beide zijden van het kanon stonden twee immense bunkers, wat het geheel een batterij maakte.
Batterie Pommern is gelegen in Koekelare in de wijk Leugenboom. Het maakt deel uit van de Site Lange Max, net naast het Lange Max Museum, waar de geschutsbedding van dit immense kanon nog steeds te zien is.
Op 27 juni 1917 vuurde de Lange Max voor de eerste keer.
Het doel was Duinkerke waarbij het eerste schot direct raak was.
Duinkerke en Ieper waren de voornaamste doelen van het kanon. Tijdens de III. Flandernschlacht had dit kanon een zeer belangrijke rol voor de Duitsers.
'Het kanon "Lange Max" is een verhaal appart. Het had een bepalende betekenis in de oorlogsvoering. Het maakte deel uit van een brede militaire strategie, door de Duitse bezetter opgezet tijdens de eerste wereldoorlog', zegt Rudy Willaert van de vzw Lange Max.
Het kanon Lange Max stond stond opgesteld in het Stokerijbos in de wijk Leugenboom in Koekelare. Met een gewicht van 75.500 kg en een lengte van 17,50 meter werd de Lange Max het grootste kanon dat tot dan toe in de krijgsgeschiedenis werd gebruikt. De Lange Max was geplaatst op een affuit, die uit twee grote zijwanden bestond en in een betonholte van 20 meter doorsnede op een spil draaide. Deze holte had een bijzondere vorm om het een schootsveld van 157° te kunnen geven. De Lange Max kon projectielen tot op 75 km afstand schieten. De projectielen van dit kanon hadden een doorsnede van 0,38 m, een lengte van 1,80 m tot maximum 2,10m en een gewicht van 750 kg. Ze moesten dan ook met een speciaal karretje tot bij het kanon gebracht worden.
De site met museum en aanpalend cafétaria is absoluut een aanrader geloof me vrij.
0 CommentairesComment on Facebook
In 1915, Australische en Nieuw-Zeelandse soldaten maakten deel uit van een geallieerde expeditie die uiteengezet om
het vast te leggen Gallipoli schiereiland de weg te openen naar de Zwarte Zee voor de geallieerde marines.
Het doel was om vast te leggen Constantinopel, de hoofdstad van het Ottomaanse Rijk , die een bondgenoot van was Duitsland tijdens de oorlog. De ANZAC-kracht geland op Gallipoli op 25 april, vergader- felle verzet van het Ottomaanse leger onder bevel van Mustafa Kemal (later bekend als Atatürk).
Wat was gepland als een gedurfde aanval op de Ottomanen knock-out van de oorlog werd al snel een patstelling, en de campagne sleepte acht maanden.
Aan het einde van 1915, werden de geallieerde troepen geëvacueerd nadat beide kanten zware verliezen had geleden en doorstaan grote ontberingen. De geallieerde slachtoffers opgenomen 21.255 uit het Verenigd Koninkrijk, naar schatting 10.000 doden soldaten uit Frankrijk, 8709 uit Australië, 2721 uit Nieuw-Zeeland, en 1.358 van Brits-Indië .
Het nieuws van de landing op Gallipoli maakte een diepgaande invloed op Australiërs en Nieuw-Zeelanders thuis en 25 april werd al snel de dag waarop zij herinnerde zich het offer van hen die gestorven waren in de oorlog.
0 CommentairesComment on Facebook
79 jaar geleden op 25 april 1945 ontmoetten de Amerikaanse troepen die van de Sovjet-Unie langs de Elbe aan het eind van de Tweede Wereldoorlog.
In april 1945 was de Tweede Wereldoorlog al bijna ten einde. De Amerikanen rukten steeds verder op vanuit het westen en de Sovjet-Unie veroverde Duitsland vanuit het oosten. De twee legers kwamen elkaar op 25 april voor het eerst tegen bij de rivier de Elbe, in de buurt van het stadje Torgau.
Eerste ontmoeting
De foto is een van de officiële foto's die door de legers van de geallieerde mogendheden werden verspreid, maar de foto geeft niet het allereerste moment waarop de Sovjets en de Amerikanen met elkaar in contact kwamen weer.
De foto is waarschijnlijk op 27 april 1945 gemaakt, maar al op 25 april hadden enkele verkenners van beide legers elkaar ontmoet. De Amerikaanse luitenant Albert Kotzebue was met een aantal soldaten in een bootje de Elbe overgestoken.
Toen de Amerikanen eenmaal voet aan wal hadden gezet bleken er tientallen lijken van Duitse burgers, die tijdens hun vlucht voor het oorlogsgeweld tussen twee vuren waren terechtgekomen, op de oever te liggen. Even later werden zij vriendelijk gewenkt door Russische soldaten. Beide partijen waren het er al snel over eens dat de plek waar zij elkaar voor het eerst tegenkwamen niet de geschiedenisboeken in kon gaan en besloten geen officiële melding te maken van de gebeurtenis.
Torgau
Het was de bedoeling dat de troepen elkaar de volgende dag nogmaals zouden ontmoeten bij Strehla. Ondertussen was de Amerikaanse luitenant Robertson, die leidinggaf aan een ander regiment, echter bij Torgau aangekomen. Daar ontdekte hij dat de Sovjets aan de andere kant van de Elbe een kamp hadden opgezet. Hij hing een Amerikaanse vlag op aan de westkant van de rivier en al spoedig kwamen de Sovjets, onder leiding van Alexander Silvashko, de Amerikanen tegemoet. Eigenlijk was dit dus al de tweede ontmoeting, maar omdat de eerste wegens de ongeschikte locatie nog niet was gedocumenteerd kregen Robertson en Silvashko de eer toebedeeld.
Fotomoment
De volgende dag, 26 april, werd een tweede ontmoeting tussen Robertson en Silvashko georganiseerd om fotografen de kans te geven het moment te vereeuwigen. De Amerikanen en Sovjets poseerden voor de pers en tegelijkertijd werd in Londen, Washington en Moskou aangekondigd dat de troepen elkaar hadden ontmoet en dat het einde van het Derde Rijk nabij was. Nog geen twee weken later gaf Duitsland zich definitief over op 7 mei.
0 CommentairesComment on Facebook